Fügen Sezer

Sensiz geçen on iki senenin ardından , düşüncelerim yine sana gebe babam. Bu nasıl bir yolculuk ki, her durağımda sen varsın. Saçlarım yine vanilya kokarken, “Biz bir erkek çocuk mu doğurduk ??? ” diyen sesin bu kokuda gezinirken, seni unutabilmek...

Gece mi uykumu kaçırdı, ben mi ayazlarda üşüdüm, belli değil. Ama ayın, birazı ısırılmış misali kızıl dilimi, penceremden bana göz kırpıyor. Bir de böyle bir görüntünün nelere kadir olduğunu bilse; ve hangi şiirlere ilham kaynağı olduğunu, nice sevdalara kendini gönüllüce...

Bu bir yolculuksa ne çok şey var ertelediklerimiz yaşamın yollarında. Çoğu zaman farkında bile değiliz ama bir anlık hayatlarımızın fotoğraflarından biri gözümüze takılınca anlıyor insan. Geçmiş bir yaşamın izlerinden bugüne kadar ne koparabildiysek onunla yetinmeyi öğreniyoruz ve bir an geliyor...